Przystanek 4. Rośliny inwazyjne

Las, w którym się znajdujemy w przeszłości stanowił założenie parkowe. Podobnie jak w przypadku innych parków również i tutaj wykorzystywano przy jego tworzeniu znaczne ilości rozmaitych odmian i gatunków roślin. Duża część to rośliny rodzime, czyli te które występują naturalnie, niektóre zaś zostały sprowadzone z różnych miejsc świata, głównie jako rośliny ozdobne. Wiele z nich nie jest do końca przystosowana do naszego klimatu i nie wytrzymuje konkurencji innych gatunków, dlatego mogą żyć tylko dzięki ciągłym zabiegom pielęgnacyjnym. Inne rosną dobrze, ale nie są zdolne do wytwarzania kolejnych pokoleń. Wreszcie ostatnia grupa to rośliny, które doskonale przystosowały się do panujących warunków. Cechuje je doskonały wzrost, często bardzo dobrze rozmnażają się wegetatywnie, wydają wiele nasion zdolnych do kiełkowania, a następne pokolenia wygrywają konkurencję z roślinami rodzimymi i wypierają je. Noszą one nazwę gatunków inwazyjnych. Są niebezpieczne, ponieważ mogą przekształcać całe, niejednokrotnie cenne, ekosystemy. Na terenie parku można wyróżnić kilka takich gatunków. Są nimi zarówno drzewa i krzewy jak i rośliny zielne.
Do najbardziej rozpowszechnionych drzew obcego pochodzenia w otaczającym nas lesie należy zaliczyć robinię akacjową. Niejednokrotnie dominuje w drzewostanie i podszycie. Jest drzewem bardzo ekspansywnym. Naturalnie występuje we wschodnich i środkowych Stanach Zjednoczonych. Innym inwazyjnym gatunkiem jest dąb czerwony. Stare drzewa spotkać można tutaj w kilku miejscach. Wokół nich rośnie wiele siewek i młodych drzew. Od naszych rodzimych dębów różni się przede wszystkim liśćmi, które mają ostro zakończone klapy, jesienią przebarwiają się zwykle na czerwony kolor. Naturalny zasięg tej rośliny to wschodnie rejony Ameryki Północnej. Dość pospolitym, niewysokim drzewem lub niekiedy krzewem jest, również północnoamerykańska, czeremcha późna. Młode rośliny spotkać można tutaj w wielu miejscach parku. Charakteryzuje się eliptycznymi, lśniącymi liśćmi. Posiada kuliste owoce, które początkowo zabarwiają się na kolor czerwony, potem czarny, są chętnie zjadane przez ptaki. Krzewiastym przedstawicielem roślin inwazyjnych jest śnieguliczka biała, która w miejscach dość dobrze nasłonecznionych tworzy całe zarośla. Maksymalnie może osiągać 2 m wysokości. Posiada niewielkie jajowate liście oraz bardzo charakterystyczne białe, kuliste lub jajowate owoce, które utrzymują się na krzewie do zimy.
Do zielnych przedstawicieli roślin inwazyjnych należy zaliczyć niecierpka drobnokwiatowego, który miejscami dominuje w runie. Posiada bardzo charakterystyczne owoce, które pod wpływem dotyku pękają i wyrzucają na duże odległości nasiona. Kolejną zielną rośliną inwazyjną jest rdestowiec ostrokończysty, tutaj jeszcze nieliczny. Jednak w sprzyjających warunkach rozprzestrzenia się bardzo szybko. Ma bardzo silnie rozwinięty system korzeniowy, dlatego jest bardzo trudny do wytępienia. Posiada jajowate i zaostrzone liście, drobne kwiaty oraz niewielkie, oskrzydlone owoce.